Ontdekkingsreiziger

Hallo allemaal,

Hier ben ik weer vanuit Spanje met een verslag. Deze week alweer veel gedaan en gezien. Ik heb bij elkaar ongeveer 800 kilometer gereden op vrijdag en zaterdag, dus ik kan nu wel zeggen dat ik al heel wat van Extremadura heb gezien.

Met het werk voor mijn verslag ging het van de week wat minder. Ik had op maandag en dinsdag veel nuttige informatie verwerkt, totdat op donderdag mijn laptop het begaf. Julian, een knaap die nu geregeld bij mij op kantoor zit, heeft gelukkig veel verstand van computers. Hij heeft dus mijn computer weer gemaakt, maar ben helaas wel veel werk kwijt geraakt. Ik heb vrijdag veel tijd besteed om mijn gemaakte werk weer te herstellen, maar dan baal je best wel.

Sancho, een van de eigenaren van het bedrijf, heeft mij gevraagd of ik Spaanse lessen zou willen volgen. Waarom ook niet? Sancho heeft een kennis gevraagd die lerares Engels is aan de Universiteit van Extremadura hier in Badajoz. Ik denk dat het voor mij wel goed is. Soms heb ik het idee dat als ik met mensen praat dat ik een klein kind ben. Mijn grammatica is zeer slecht, hierdoor gebruikt ik vaak alleen hele werkwoorden wat waarschijnlijk erg belachelijk klinkt. Maar doordat ik dus lessen ga volgen hoop ik dat hier verandering in komt. Zou fijn zijn dat ik aan het eind van mijn verblijf alhier een beetje vloeiender Spaans spreek i.p.v. dat ik me soms net een idioot voel hier met het struikelen over alles.

Vrijdag na het werk om 15.00 uur ben ik richting het zuiden gereden. Doordat ik nu zoveel gereisd heb hier kom ik erachter dat het land erg groot en uitgestrekt is met vele verschillende landschappen. Soms als ik rondrijd dan doet het me op de een of andere manier denken aan mijn avontuur in Nieuw-Zeeland. Daar had je ook elk half uur rijden een ander landschap en klimaat. Vooral als je 800 kilometer gereden heb, dan zie je hier meerdere landschappen wat het reizen hier aantrekkelijk en leuk maakt. Soms rij je door haarspeldbochten in de heuvels en het bergachtige landschap en daarna rij je door een soort van Teletubbie landschap met gloeiende heuvels en groene grasweides met koeien en schapen.
Het zuiden van Badajoz is schijnbaar een typisch gebied waar het landschap vol staat met weides en een soort fruitbomen. In deze weides lopen meestal vleeskoeien of varkens. Een Spaanse delicatesse is 'jamon'. Dit is een dungesneden stukje ham van een varken achterpoot dat hier meestal als tapa of tussendoortje wordt gegeten. De fruitbomen laten hun vruchten vallen en het is de bedoeling dat dan die varkens deze vruchten opeten. Op die manier krijgt het vlees de typische smaak die de jamon hier erg populair maakt. Volgens de bewoners van Extremadura is dit typisch van deze provincie, maar ik heb het idee dat alles wat typisch van een streek is, extra veel wordt gepromoot. Het is ook erg lekker en ik kan ook iedereen aanraden die Spanje gaat bezoeken om jamon te proberen. Buiten dat het lekker is, is het wel een mooi gezicht al die poggen hier in de wei.
Nadat ik al een beste rit had gemaakt, wilde ik weer richting huis. Ik wilde nog even een kleine omweg maken, want het liefst pak ik hier de kleinere wegen i.p.v. de hoofdwegen. Een beetje ontdekken hoort er eenmaal bij, niet? Ik reed richting het plaatsje Cheles, ik zal het nooit vergeten. Dit is een vrij afgelegen plaatsje en waarschijnlijk de helft zo groot (of klein) als Azewijn. Toen ik het dorp binnen reed zwaaide er al twee mannen naar mij. Dus ik terug zwaaien, joow dacht ik bij mezelf! Maar wat is er dan het meest lullige wat je kan overkomen in zo'n klein dorp? Inderdaad, je raad het misschien al, ik kom op de een of andere manier in een rouwstoet terecht. Aaah nee toch, godver, heb ik weer. En ik wist gewoon niet waar ik mezelf goed aandeed, want ik wist van niks, zij kwamen vanaf de verkeerde kant tegen het verkeer in (in kleine dorpjes is veel één richting verkeer) en iedereen keek me aan alsof ik van mars kwam en of ik wel goed wijs was. Weet ik het?! Dus ik rij weer achterwaarts terug zodat zij weer verder konden.
Ik baal er best wel van. Dit was natuurlijk niet mijn bedoeling, maar er stond ook niks over aangegeven of dergelijks. Toen kwam ik dus weer uit bij het punt waar die twee mannen mij begroette. Toen werd het mij duidelijk waarom ze zwaaide, ze wilden mij dus stoppen! Dus ik deed het raam even open om proberen uit te leggen dat ik het verkeerd had begrepen en dat het niet mijn bedoeling was om een stoet te belemmeren. Maar hoe leg je zoiets uit in het Spaans? Tjah, weet ik ook niet. De mannen vroegen mij iets, en volgens mij kwam het er op neer van: ''Wie buj en wat moj?''. Mijn naam is haas en ik weet van niks dacht ik bij mezelf. Dus ik probeerde in mijn beste Spaans uit te leggen dat het niet mijn bedoeling was blablabla. Maar ik kwam er maar niet uit. De mannen vroegen wat ik er deed. Dus ik probeerde van alles, maar ze snapten mij niet. Toen vroeg ik of ze Columbus, de ontdekkingsreiziger, kenden? Ja die kenden ze wel. Mooi, dat is dus wat ik ben, mijn naam is Jeroen, maar ik doe alsof ik Columbus ben. De kerels kwamen niet meer bij van het lachen. Ze konden het wel waarderen. Vandaar de naam van de titel van dit verhaal.

Diezelfde avond toen ik thuis kwam, was een dochter van Rosa thuis, Beatrix. Zij woont dus in Madrid en kwam voor een weekendje naar huis. Zij ging die avond bij Oskar, haar broer dus, eten. Oskar vroeg of ik ook mee wilde komen. Waarom ook niet? Op de weg richting zijn huis kwam hij een vriend tegen. Oskar stopte om te vragen of hij een biertje wilde komen drinken. Oskar dacht dat dit wel leuk voor mij was, want die vriend spreekt goed Engels. Nadat ik eerst ben afgemat door de kinderen van Oskar, hebben we pizza en wat biertje gedronken. Even later kwam die vriend Enrique dus. Leek me wel een aardige kerel en ik hoefde even niet na te deken over wat, en vooral hoe, ik dingen kan vertellen in het Spaans. Enrique vroeg of ik nog de stad in ging? Ja denk ik wel zei ik. Toen stelde hij voor dat hij alle goeie kroegen wilde laten zien. Mooi, waarom ook niet? Toen we door de stad liepen kwam ik er dus achter dat Enrique meer de ''nachtburgermeester'' of de ''Arjan Zweers'' van Badajoz is. Echt niet normaal. Iedereen kent Enrique en Enrique kent iedereen.
Nadat het alweer 5 uur in de morgen was, werd het toch tijd om naar huis te gaan. Ik wilde de volgende dag nog een beetje rondrijden en dan is het verantwoord om dit nuchter te doen. Was een erg leuke en leerzame nacht, nu weet ik alle goeie barretjes wel te vinden.

De volgende dag ben ik weer de auto ingestapt. Ik ben hier richting het noorden gereden. Nadat ik zo veel rij hier, kom je er achter dat Extremadura erg mooi en ''leeg'' is. Ik vind dat wel mooi. En doordat ik veel door kleinere dorpjes rij zie je hier nog erg veel restanten van de Romeinen. Het is verreweg van praktisch, maar het is toch wel erg mooi om te zien. Nu krijg ik ook wel iets meer bewondering voor die gasten. Want dan ga ik mijzelf dus afvragen hoe ze het voor elkaar krijgen om een kasteel boven op een punt van een berg/heuvel te bouwen. Of hoe krijg je het voor elkaar om een brug van ruim 30 meter hoog te bouwen met hele grote stenen. Onvoorstelbaar hoe ze dit zonder machines voor elkaar hebben gekregen. Het is echt niet zo dat ik zo'n geschiedenis liefhebber ben in dat opzicht, maar als je deze bouwwerken van toen ziet, dan ga je jezelf wel afvragen hoe ze dit toch allemaal voor elkaar hebben gekregen.
Ook is het voor een Nederlander erg bijzonder om op lange en rechte wegen te rijden zonder dat je soms auto's op een afstand van 30 kilometer tegenkomt. Of het is puur toeval, of is realiteit?

Zaterdagavond ben ik zoals normaal gesproken weer wezen stappen. Ik ben in gesprek gekomen met twee Franse piloten. Ik meende eerst dat het Nederlanders of zoiets waren, want ze leken totaal niet Spaans te zijn. Zij werkten voor een bedrijf dat privéjets heeft. Dus deze twee gasten vliegen vaak beroemdheden en mensen met geld. Wel apart om te horen dat ze bijvoorbeeld mensen zoals George Clooney, Matt Damon en staatshoofden vliegen. Dit keer waren ze hier voor twee jagers die een weekendje jagen hadden georganiseerd in Extremadura. Dus dan zijn deze piloten ook vrij tijdens de trip van hun klanten. Was weer een geslaagde avond.

Nu dat ik dit typ, is Rosa alweer twee uur bezig in de keuken om te koken voor de familie die zo direct hier komt. Dit keer komen er veel, namelijk Oskar en Naty met de dochters Paula, Martina, Maria en Julia. Will en Letty met de dochter Alejandra. Pati zonder haar man maar met haar zoon Alfredo en Beatrix zonder man. Dus wordt weer een drukke middag met veel eten en ''spölle met de blage''. Zodra ik begin met het pesten van de meiden, dan kom ik er de rest van de dag niet meer vanaf. Het scheelt dat het wel sympathieke kinderen zijn.

Tot de volgende keer,
Jeroen