Eerste werkweek

Hallo mensen,

Hier ben ik weer met een nieuw verslag vanuit Badajoz Spanje. Afgelopen week ben ik begonnen bij het bedrijf Faesal in La Albuera.

Aangezien ik nog geen auto had, kon ik gelukkig met Eva of Sancho (een van de vijf eigenaren van het bedrijf) meerijden naar La Albuera waar het bedrijf zich bevind. Dit is ongeveer 30 kilometer vanaf waar ik woon, dus ik vond het met de fiets nog net gek zat. Daarbij zijn hier niet zulke luxe fietspaden als in Nederland (als ze er überhaupt zijn hier).
Aangekomen bij het bedrijf begon ik op kantoor eerst maar even met een rondje te lopen om kennis te maken met de mensen die hier op kantoor zitten. Op kantoor werken 6 mensen en met mij erbij zijn dat er dus 7. In de fabriek werken ongeveer 15-20 mensen. Nadat ik op kantoor met de mensen kennis heb gemaakt werd me mijn bureau aangewezen waar ik deze 6 maanden kan gaan werken. Aangezien het kantoor op de begane grond bezet is, werd ik naar boven geleid. Op de 2e verdieping heb ik mijn eigen kamer met bureau, printer, internet en heel veel boeken. Op de 2e verdieping ben ik normaal gesproken helemaal alleen, althans dat dacht ik. Ik had mijn tas nog niet uitgepakt en toen kwam er al iemand naar boven, ging aan de andere kant van de wand zitten bellen. Het wandje tussen hem en mij is niet erg geluidsarm. Dat was dus Juan Carlo. Hij is een verkoper van een ander bedrijf die ook handelt in bestrijdingsmiddelen. Het is een grote kerel met een zware en harde stem, want ik hoor hem de hele dag. Toen het even stil was ben ik even gaan kijken wie Juan Carlo was, hij wist immers niet dat ik naast hem mijn werkplek heb gekregen. Hij schrok ervan. We hebben even gepraat en afgesproken dat we om half 11 even gingen koffiedrinken.

Ik ging er dus vanuit dat we half 11 beneden in de kantine wel even zouden gaan koffiedrinken, maar dat zat er niet in. Het is hier schijnbaar normaal dat je dan even naar een soort restaurant/café gaat om een broodje te eten en bakje koffie gaat drinken. Hier gaan we dan dus met de auto naar toe om even rustig een bakje te doen. Doordat alleen Eva goed Engels kan praten en Sancho een klein beetje, is het lastig om gesprekken te volgen. De Spanjaarden lullen echt aan één stuk door en het is net alsof ze waar ze 2 minuten over moeten doen het in één minuut proberen. Dus ik laat ze dan maar fijn snel praten en als ze het dan tegen mij hebben zeg ik bij voorbaat ''despacio por favor'', dat betekent gewoon ''kalm aan graag''. Zodra ze wat langzamer praten kan ik het wel volgen, maar meestal nog geen minuut later moet ik ze er weer aan helpen herinneren dat het kalmer aan moet. Buiten dat, kan ik alles redelijk volgen.

Gelukkig vinden de meeste mensen het op kantoor wel interessant wat ik doe. Ze hebben immers nog nooit een buitenlandse stagiaire gehad. Ook vinden ze het interessant om te weten hoe wij dingen in Nederland doen. Ik had bijvoorbeeld Juan Carlos foto's van ons bedrijf thuis laten zien en hij keek zich de ogen uit. De landbouw hier is over het algemeen grootschalig, maar wat mij dan opvalt is dat ze hier het werk merendeels met kleine tractoren en machines doen zonder GPS systemen. Ga er maar aan staan, stukken van 50 hectare of soms nog groter. Misschien kan ik wel concluderen dat we in Nederland wat dat betreft verwend zijn of het gewoon beter in orde hebben!

Aan de tijden van schaften moet ik nog erg wennen. Mijn werkdag ziet er als volgt uit qua tijden: om 8 uur beginnen, half 11 koffiepauze, dan tot 15.00 uur werken. We werken hier drie dagen tot 15.00 en twee dagen tot 18.30. Dus dan heb je s'middags pauze van 15.00 tot 16.00 en dan werken tot 18.30. Wel even wennen zeg maar, vooral het ''hongerlijden'' tot 15.00. Het zal wel gaan wennen, hoop ik dan maar.

Ik ben nu dus afgelopen maandag begonnen met mijn onderzoek. Dit gaat nog iets stroef, maar dat heeft er vooral mee te maken dat ik zelf eerst goed moest weten wat het nou eigenlijk voor een product is en wat de bedoeling is wat ik precies ga onderzoeken. Het is vooral op internet proberen uit te pluizen welke informatie wel of niet relevant is voor het onderzoek. De bedoeling is dat ik op het eind van mijn stage de betrokken bedrijven kan vertellen hoe de markt er voor dit product uitziet en welke paden de bedrijven moeten bewandelen om het eigen product te gaan verkopen op de Spaanse markt. Dit wordt nog een hele uitdaging om dit tot een succes te leiden, maar een uitdaging daagt uit, nietwaar? Ik doe dus zeker mijn best om dit zo goed mogelijk te doen. Gelukkig begeleiden Gerard (vanuit Nederland) en Faesal mij goed waar ze het kunnen. Ik sta er dus niet helemaal alleen voor met dit onderzoek.

Juan Carlo, die dus samen met mij op dezelfde verdieping zit, komt regelmatig even om de hoek komt kijken wat ik aan het doen ben. Hij vraagt eigenlijk meer over ons bedrijf thuis en hoe wij bepaalde werkzaamheden doen. Ik probeer hem dan uit te leggen dat Nederland (in onze streek althans) op landbouwgebied zeer efficiënt is en dat elke vierkante meter wordt benut. Dit snapt hij amper, want hier is het vrij uitgestrekt. In Nederland staat de melkveehouderij centraal in de agrarische sector of laat ik het zo zeggen, het heeft een grote invloed. Dit houdt dus in dat er in het buitengebied veel gras, mais, graan etc. wordt verbouwd voor ruwvoer van vee. Hier is, zonder beregening, het groeien van gras bijna onmogelijk. De provincie Extremadura (waar ik dus woon nu) verbouwd vooral veel graan, dorsmais, olijven en druiven voor wijn. Het is schijnbaar ook het dunst bevolkte gebied van Spanje waar de afstanden groter zijn dan de rest van het land. Het is hier vrij droog en de grond minder zoals we het in Nederland gewent zijn. Hier dorsen ze bijvoorbeeld maar 2 ton tarwe van een hectare en in Nederland 8 tot 10 ton, maar dorsmais, wat meestal op de betere gronden staat, dorsen ze ongeveer 14 ton. Dus dat is wel goed. Juan Carlos vind dus alles interessant wat wij thuis doen. Ook vind hij het grondverzet zeer interessant.
Doordat ik hem veel vragen stel over de landbouw in Spanje en Extremadura, stelde hij voor of ik niet een dag met hem mee wilde klanten bezoeken. Natuurlijk! Afgelopen vrijdag ben ik dus een groot deel van de dag met hem mee geweest. Zijn klanten zijn vooral de distributeurs en grote afnemers van bestrijdingsmiddelen. Deze hebben vaak ook zelf machines waarmee ze boeren en afnemers service kunnen aanbieden qua gewasbescherming. Ook zijn we naar een aantal spuitmachines op het land wezen kijken. Zag er goed uit, maar ik had het iets moderner verwacht. Ik heb in ieder geval een leuke en leerzame dag gehad, want hij heeft me veel verteld over de sector en de bestrijdingsmiddelen. Was trouwens soms wel even lastig als hij van alles verteld in het Spaans over vaktermen.

Nadat we weer bij Faesal waren aangekomen, kwam net een vrachtwagentje aangereden met daarop een ding wat mij heel blij heeft gemaakt. Een auto! Eindelijk na heel wat papierwerk te hebben ingevuld is het Eva gelukt om een auto te huren. Dus nu heb ik eindelijk vrijheid en kan ik rond gaan rijden. Diezelfde avond heb ik Gijs (waar ik al eerder was geweest) gebeld of hij zaterdag tijd had. Het kwam hem niet echt uit, waardoor ik vroeg of hij nog nummers had van andere Nederlanders die hier een bedrijf in Portugal of Spanje hebben. En dat had hij wel! Hij heeft mij het nummer van Sjaak Brouwer gegeven. Hij woont samen met zijn gezin nog geen 15 minuten hier vandaan. Dus ik heb hem vrijdagavond meteen maar gebeld om te horen of hij mij wilde ontvangen en of het kon. Dit was geen probleem, dus ik was blij dat ik zaterdag een ''doel'' had om ergens heen te gaan. Nadat ik vrijdagavond alleen de stad in was geweest wat wel leuk was, ging ik de volgende morgen richting Portugal. Daar ontmoette ik Sjaak dus die van oorsprong uit Duiven komt. Hij heeft mij zijn bedrijf laten zien en zijn ''verhaal'' heeft verteld van hoe en waarom Portugal. Was er interessant en leuk om te horen en te zien. Nadat de loonwerker begon gras te zaaien, moest Sjaak even graszaad halen in Elvas en vroeg of ik mee wilde. Waarom niet? Dan zie ik meteen weer wat van het land en van andere bedrijven. Daarna nog even fijn kip en patat gegeten met de rest van zijn familie. Zij hebben dus een melkveebedrijf en maken zelf ook yoghurt om te verkopen in de buurt aan supermarkten. Erg interessant allemaal. Daarna moest hij echter weer aan het werk. Ik vroeg hem of hij nog meer adressen wist. En dat wist hij! Hij gaf mij het nummer van Jos van Acht die hemelsbreed nog geen 2 kilometer bij hem vandaan woont. Nadat ik de familie Brouwer had bedankt, ben ik onderweg gegaan richting de familie Van Acht. Daar aangekomen had ik aangebeld en deed Marianne de deur open. Ik stelde me voor en vroeg of ik misschien even het bedrijf mocht bekijken. Ze stond volgens mij even versteld van mijn onaangekondigde bezoek, maar dat kon eigenlijk niet want Jos was er niet. Hij zou met een uur weer thuis komen, maar ik mocht wel even een kopje koffie drinken. Voordat we het in de gaten hadden was het uur om en was Jos thuis. Hij heeft me daarna zijn bedrijf laten zien en zijn we nog even bij de mais wezen kijken die deze week gedorst zou worden. Was een erg leuke middag en ben weer veel te weten te komen. Gelukkig mocht ik bij beide families nog wel eens aankomen! Hierbij wil ik de familie Brouwer en Van Acht nogmaals bedanken voor de gastvrijheid.

Doordat het schijnbaar zaterdag hier een feestdag was, wat ik niet eens in de gaten had vanwege mijn bezoek aan Portugal, ben ik in de avond weer richting de stad geweest. Hier heb ik bij een café voetbal gekeken en wat biertjes gedronken. Doordat twee mannen aan de bar veel over het voetbal aan het grappen waren, begon ik een gesprek met hun aan. Ze vonden het interessant dat ik uit Nederland kwam en vroegen zich af waarom ik hier was. Nadat ik hun eerst nog eens flink in de zeik heb genomen vanwege het grote verlies van Spanje tegen Nederland tijdens het WK, vroegen ze aan mij of ik mee wilde gaan naar de stad. Waarom ook niet? Zij hebben mij het een en ander aan café's en disco's laten zien. Nooit gedacht dat er zoveel te doen was in de stad. Erg interessant om met twee Spanjaarden te gaan stappen, je leert op die manier ook op een leuke manier de culinaire Spanjaard kennen. Drinken kunnen ze wel, maar zoepen niet. Ze wilden kijken wat ik hebben kon qua drank, maar dat hebben ze niet gewonnen. Ik had nagenoeg nergens last van, zij moesten zich vasthouden aan de bar (anders vielen ze). Leuke gasten die Spanjaarden.

De volgende dag ging ik met Rosa op bezoek bij haar dochter in Merida. Dit is een oude Romeinse nederzetting dat later (of daarvoor, ik weet het niet eens) door Arabieren werd bezet. De stad bevat nog vele restanten van die tijd, waardoor het een vrij toeristische stad was. We hebben dus samen veel van de oude stad gezien en hebben natuurlijk lang op het terras gezet. Aangezien heb bijna 30 graden was, was dit goed vol te houden met een pilsje en tapas. De familie van Rosa is erg aardig en vinden het mooi dat ik bij haar woon. Ook dit was weer een geslaagde dag en ik ben weer wat meer te weten gekomen over hoe Romeinen een arena bouwden.

Nu ik dit bericht schrijf wil ik ook iedereen bedanken voor de vele en leuke felicitaties voor mijn verjaardag vandaag. En vooral Annemijn die mij een doos vol met Nederlandse snoepjes heeft gestuurd. Bedankt schat. Wel raar om je verjaardag te hebben in een omgeving waar nagenoeg niemand weet dat ik jarig ben en ook nog eens zonder eigen familie en vrienden. Maar ook vandaag gaat gewoon de zon onder net als elke andere dag.

Groeten vanuit Badajoz,
J(G)eronimo